Yoga en/of ego?

In het voorwoord van het nieuwste nummer van Yoga Magazine (nr.3, herfst 2010) vraagt hoofdredacteur Heleen Peverelli zich af of er wel zoiets bestaat als 'beginnersyoga'. Aan de ene kant onderkent zij dat de waarde van een oefening 'm niet in de moeilijkheid zit, aan de andere kant vindt ze het wel zo leuk als er in een les een uitdagende houding zit.

Zij schrijft verder dat ze onlangs in Amterdam een yoga-workshop volgde van een docent van de Jivamukti Studio (New York). Toen iedereen er min of meer in geslaagd was een zware yogahouding aan te nemen, heeft de docent gezegd: 'En, brengt deze houding je nu dichter bij yoga? Of haalt hij je er juist verder vandaan, doordat je ego je in de weg zit? De houding op zich is niets, Jij creëert haar zelf.' Heleen Peverelli voegt hier aan toe: 'Wat creëer je als je een moeilijke oefening doet? Probeer je je lichaam in bochten te dwingen, voel je schaamte als je stijver bent dan je buurman, denk je stiekem: ziet iedereen wel hoe goed ik ben? Of doe je haar met aandacht, rust en zachtheid?'

Het voorwoord van Heleen Peverelli zette mij aan het denken. Zo vind ik bijvoorbeeld de Sprinkhaan een vervelende oefening. Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier krijg ik mijn benen niet bijster ver omhoog. Dat kan ik echt niet uitstaan! Ik doe de Sprinkhaan dan ook bijna nooit als ik thuis oefen en als zij in de les aan bod komt, dan ben ik altijd blij als het weer achter de rug is. Nu besef ik dat mijn weerzin tegen die oefening voortkomt uit gekwetste trots. Meestal heb ik niet al te veel moeite met yogahoudingen, en daar ben ik eigenlijk best wel trots op. Dus als er een oefening voorbij komt waar ik wél veel moeite mee heb (zoals de Sprinkhaan), dan speelt het ego op.

Ik neem mij voor om 'vervelende' oefeningen zoals de sprinkhaan ook thuis te gaan doen. Het zal dan zaak zijn te accepteren dat ik mijn benen (in ieder geval nu) gewoon niet zover omhoog krijg als de modellen in yogaboeken. Die acceptatie zal de eigenlijke yogaoefening zijn.